De cognacstreek, de Charante, deel 3. Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik niet zeker ging gaan, we zaten er tenslotte iets verder vanaf dit jaar. Tja. Als je 10 dagen in de buurt bent, gegarandeerd dat er een vlaagje angels share je neus passeert en roept: "kom tot mij, kom tot mij!". Hangmatvrienden, leesvrouwen en zwemkinderen achtergelaten en in de loop van de voormiddag vertrokken richting een dorpje dat ik niet kende, maar vlakbij Ambleville, mijn eerste stop. Zo'n GPS is toch handig. Dacht ik. Bleken er twee dorpen in de Charante te zijn met dezelfde naam. Hoe dichter ik bij het dorp kwam, hoe meer me begon te dagen dat ik geen wijngaarden tegenkwam. Nog bedwelmd door de altijd voor verbetering vatbare voormiddagconcentratie, trouw de gebiedende vrouwelijke stem van de gps gevolgd. Om even later te arriveren en vast te stellen dat ik anderhalf uur verwijderd was van mijn oorspronkelijke bedoeling. Dat scheelt. Toch een stuk of twee degustaties. Rond de middag tenslotte gearriveerd bij de eerste bestemming, dat werd dan maar meteen Segonzac.
Georganiseerd als ik ben, had ik niet genoteerd welk huis forumgenoot Ton had aangeraden, had ik niet alle merken die op dit forum beschreven zijn doorgenomen en besloot ik een blend te doen van eerder in de smaak gevallen cognachuizen en toevallig tegen te komen vakmannen.
De eerste stop was bij
Saunier. Met een scène op de oprijlaan, die leek te verraden dat het hier om een krachtige, robuuste cognac zou gaan: ik werd immers getrakteerd op een potige buizerd die vlak voor me wegvloog met een stevige prooi in zijn klauwen. Indrukwekkend. Binnen bij Saunier enkele cognacs geproefd, eentje gekocht, ik weet niet meer welke, ik vind nu even de fles niet meer. Het zou de meest fruitige van deze trip worden. Lekker, vanille, fruit, met de typische complexiteit van de streek.
Opnieuw bij
Michelet even inkopen doen, een voorraadje voor mezelf en enkele vrienden. Opnieuw oma en opa Michelet die me bedienden en met pen en papier geconcentreerd moesten rekenen hoeveel 20,4 X 6 was.
Het was slechts de voorbereiding voor wat mijn hoogtepunt moest worden,
J. Painturaud. Ik had twee bestellingen van vrienden, eentje Hors D'age en eentje Vieille Réserve. Mijn ultieme doel was de Painturaud Générations, 60 jaar op vat gerijpt. Maar ja. Je zit in Frankrijk, en in Frankrijk wonen Fransmannen. Painturaud, die mijn persoonlijke nummer 1 is, kende ik immers niet alleen van sublieme strelingen van de tong, maar ook van 2 jaar terug van het berichtje op de deur van hun winkeltje: "En cas d'abense, voir sur votre gauche" met een pijl 'à droite'... Dit jaar niet veel slechter: ik kom aan op 6 augustus en lees: opendeurdagen op 4, 5 en 6 augustus. Met op een paar centimeter daarboven in 't vet: FERMEE. Pffft... Het is een andere cultuur. Ik nog wat rondgereden, nog eens voorbij, bij de buren vragen, wisten van niets, alleen dat het afgelopen weekend dorpsfeesten waren geweest, misschien lagen ze hun roes uit te slapen. Even langs gite Druivenparadijs gereden waarvan ik de eigenaars eerder al eens eerder ontmoette, en dan nog een poging. Nog altijd: Fermée. Uitgestapt, langsgelopen en na een minuutje kwam dan toch 1 van de zonen langslopen. Of hij de winkel even kon opendoen. Natuurlijk, het was gewoon middagpauze geweest. Dat aanduiden op de winkel komt niet meteen in hen op, ze zijn tenslotte nog maar tig generaties actief. Wie zet er nu openingsuren op zijn winkel?
Soit, daarbinnen, komt een tweede zoon eraan die zachtjes het verwijt van zoon 1 krijgt dat er een klant stond en hij er vroeger had moeten zijn, maar de sfeer was niet gebroken, ik stond tenslotte in mijn persoonlijke walhalla van mijn favoriete sterk nat. Of ik wilde proeven, ja toch wel even hoewel ik de smaken kende. Een flesje Hors d'age voor mijn vriend, of doe er ook maar eentje bij voor mij, een fles Vieille Réserve en... die fles van 60 jaar gerijpt. Complimenterend over de kwaliteit van hun cognac als ik geneigd was, stak ik mijn lof af over hun Hors d'Age: "Het is de beste cognac die ik al ooit gedronken heb, maar die fles van 60 jaar steekt toch mijn ogen uit" (voor de Nederlanders, lees: die trok al lang mijn onverdeelde aandacht). Die is toch wel het summum. Tot mijn verbazing repliceerde hij: "Niet per definitie. L'hors d'age est beaucoup travaillé. Le Générations est moins travaillé". Ik vroeg meer uitleg en hij specifieerde: die oude générations is gebotteld naar aanleiding van het pensioen van zijn vader, dat is cognac die heel lang gerijpt heeft op één enkel vat, zonder dat er iets mee gebeurd is. Geen overhevelingen naar andere vaten of wat dan ook. De hors d'Age is echt 'bewerkt', geproefd, gemengd, overgeheveld, alles wat je kan doen om tot de optimale cognac te komen.
Ik kon erin komen. Voor het derde jaar mocht ik cognacs proeven waarin puur vakmanschap huist. En als kers op de taart de Générations. Ik proefde wat ze zeiden. De senior was inderdaad een pure smaak, minder uitgebreid qua palet als zijn jongere broer die "plus travaillé" was. Maar meer dan zij beseften/verwachten wou ik die fles, ze proefde zo puur, en je proeft de leeftijd en, toegegeven, het was geen optie om ze niet te kopen. Het was een doel op zich geworden. Onlangs mini-tasting gehouden met een 10-tal cognacs en de Painturaud Vieille Réserve was al een topper, tot ik de hors d'age bovenhaalde. Drie jaar op rij, drie oscars binnen. De Générations is me te precieus om te openen, wordt vervolgd.
Onderweg tegengekomen:
Gourry. Cognacboeren sinds 1619, 16de generatie. Volgens hun website -tot mijn grote verbazing hebben ze die- het oudste cognachuis, of het waar is weet ik niet. Het huis ziet er niet uit, de panelen en het geschilderde logo oud en verweerd. Niet meteen ergens waar je met een toeristisch busje stopt voor een rondleiding. Binnen waren er meer spinnenwebben dan flessen cognac, maar bon, je kan er ook de charme van inzien. Drie soorten geproefd, de VSOP, de Très Vieux en de XO. De XO is bij hen ouder dan de Très Vieux. De meesten kochten de middensoort, de Très Vieux, rond de 50 euro maar de XO (75 eur) was specialer, dus die buit gemaakt. Ik had echter al veel geproefd en de smaakzin was wat vertroebeld, dus thuis nog 2 keer nageproefd. Wat een unieke cognac. Het is de meest uigesproken smaak die ik tot nog toe dronk, een vriend herkende er drop in, cassis, anijs, gember. Het is een cognac die volgens mij het heel goed zou doen bij whisky-adapten met een voorliefde voor schoenzoolsmaak, lees: geturfde exemplaren. Echt uniek, die moet je geproefd hebben.
Raymond Desse. Nooit van gehoord, terwijl ze op een boogscheut zitten van Paul Beau, naar wie in het dorpje een straat is vernoemd. Ook hier, geen pronkende logo's in frisse kleuren maar een oude aanduiding dat hier potentieel lekkers te scoren is. Binnen op de koer gereden, sta je met je auto omgeven door een opslagplaats met landbouwwerktuigen, het woonhuis en de zone van de waarheid. Industriële look, niets wat op een ontvangstruimte lijkt, geen levende ziel te bekennen. Het was niet de eerste keer dat het een tijdje duurde voor ik iemand te zien kreeg, dus gewoon maar wat gewacht. Na een paar minuten komt er iemand aan die verbaasd is dat zijn moeder me nog niet heeft geholpen. "Ze zal naar de winkel zijn". Ook opgelost, leven als God in Frankrijk brengt weinig gedoe met zich mee. De man, een charmante vijftiger, nam me mee in de gebouwen, schoof een zware metalen deur open en daarachter zat zowaar een net proeflokaal verstopt. Aan tafel geschoven, flessen erbij. Wel wel, daar leer ik me toch weer een goedje kennen. De kwaliteit proef je al in de VSOP, maar de XO is echt een topper. Heeft iets weg van Henri Geffard, vind ik. Een cognac op jaren, donker van kleur, complex en aromatisch. Een bevestiging dat je in de Grande Champagne gewoon overal waar je een cognacboer ziet, gewoon moet stoppen, ook al ziet het er helemaal niet aantrekkelijk uit en heb je'r nog nooit van gehoord.
De man vroeg of ik al in de cognacshop in Segonzac was geweest. Ik had ze gezien maar daarvoor kwam ik niet naar hier gereden. Maar hij overtuigde me toch om eens binnen te gaan. Het was een coöperatieve van een stuk of 20 cognachuizen die elk op hun beurt de winkel openhielden. Zelfde prijzen, en je kon er proeven. OK, de tijd werd krap, toch maar even binnengegaan. Het viel een beetje tegen. De eerste drie die ik vroeg om te proeven, waren niet in voorraad. Uiteindelijk toch een paar kunnen proeven. Nog een fles
Marcadier S - Barbot A. gekocht een een tweede XO van Raymond Desse, voor een vriend die per sms bestelde nadat ik lovend had bericht over mijn bezoekje van zonet.
Voor ik naar huis reed, nog wat inkopen gedaan bij
Henri Geffard in Verrières, het blijft fantastische cognac. Ook daar een tijdje moeten wachten voor er iemand me kwam helpen, maar het kwam ook weer goed en daar mijn laatste 4 flessen gekocht. Waaronder naar de Très Vieux, ook eens de VSOP, die qua leeftijd ook veel ouder is als zijn naamgenoten van andere merken. Lekker flesje ook, maar uiteraard mag je niet eerst de oudere proeven. Ik was de laatste post van Ton vergeten, die François Voyer aanraadde in hetzelfde dorpje. Moet ik nog eens via andere weg op de kop tikken dus.
Voilà. Verslag nummer 3. Nu hou ik er even mee op, nooit gedacht dat ik drie jaar op rij in dezelfde streek op vakantie zou gaan.
). 
