Auteur: Robert Delamain
Titel: Histoire du Cognac
Uitgever: Libaririe Stock, Parijs, 1935
Geen ISBN-nummer.
141 pag; met zwart-wit foto’s
Formaat: 14 x 19 cm
Het boek bestaat ook in een uitgave met kleurenfoto’s.
Foto van het boek
http://www.cognacforum.nl/viewtopic.php ... ik%20hier)
De titel geeft de inhoud goed weer. Het is onderverdeeld in een groot aantal hoofdstukken (17), heeft een inhoudsopgave en een bibliografie, maar geen index.
Het boek gaat niet in op merken (wel de opkomst van merken en het belang daarvan) of soorten en geeft dus ook geen smaakbeschrijvingen.
Het is geschreven in bloemrijke stijl met veel bijvoeglijke naamwoorden. Hij houdt van lange en ingewikkelde zinsconstructies die hier nog eens aan bijdragen.
Het begint met een prachtig voorwoord van Gaston Chérau van de Académie Goncourt, die vol eerbied schrijft over de familietradities binnen cognacfamilies.
Delamain zelf begint met een geografische beschrijving van de regio en doet dat ook tamelijk uitgebreid, wat niet vreemd is gezien zijn achtergrond (archeoloog en geschiedkundige). Hij beschrijft ook de stand van zaken (wijnbouw) in de regio voordat er werd gedistilleerd. Daarna gaat hij in op de redenen die r waren voorde bevolking van Charente om te beginnen met distilleren (belastingdruk, concurrentie, smaakverfijning in het buitenland waardoor de wijn minder aftrek vond, probleem om de wijn goed te houden tijdens overzees transport). Dit gebeurde grofweg tussen 1630 en 1698.
Vervolgens gaat hij in hoofdstuk 3 uitgebreid in op de ontwikkeling van eaux-de-vie van het terrein van de alchemie en geneeskunst naar consumptieartikel. Men heeft veel moeite gehad om eaux-de-vie te maken die ook aangenaam van smaak was.
Er is veel geëxperimenteerd met de toestellen om te distilleren.
In hoofdstuk 4 vertelt hij hoe de eaux-de-vie uit Charente steeds beter bekend kwam te staan en dat pas vanaf het begin van de 18e eeuw de naam “eau-de-vie de
Cognac” in zwang kwam.
Enkele jaren later (1720-1730) begon met al te speculeren met de cognacprijs. Cognac werd dus soms voor een jaar of langer opgeslagen. Daar werd hout uit de regio (Limousin) gebruikt en men ontdekte dat de cognac eigenlijk alleen maar beter werd wanneer hij bewaard werd.
Aan het eind van de 18e eeuw gaan consumenten steeds meer vragen om ‘oude’ eaux-de-vie.
Ook de rol van de cognachandelaren wordt uitgebreid behandeld, met name hun belang van de ontwikkeling van cognac tot een kwaliteitsproduct in de wereld.
Het distillatie- en rijpingsproces wordt vanzelfsprekend ook uitgebreid beschreven (in hoofdstuk 6).
Daarna komen de vier belangrijke klimaatsoorten en de vier vegetatievormen van Charente aan bod. De grondsoorten worden beschreven. Ook het licht van Charente krijgt op poëtische wijze aandacht.
De verschillende cru’s worden besproken en het ontstaan van de cru-kaarten.
Opvallend is eigenlijk wel dat Coquand in het boek geen enkele maal wordt genoemd.
Hoofdstuk 9 is gewijd aan de volksaard van cognac, die gevormd is door eeuwenlange wijnbouw en door de omstandigheden zoals het feit dat wijnbouw zo’n beetje de enige bron van inkomsten is, door het klimaat en door de geringe bebouwingsdichtheid.
Hij beschrijft het landgebied en de bebouwing, de naamgeving en dergelijke.
In hoofdstuk 10 komt hij nog een keer terug op de belangrijke rol van de handelaren bij de opkomst van Cognac, door hun reputatie te verspreiden in het buitenland en door hun rol bij de bewaking van de kwaliteit.
De naam Cognac werd pas na 1860 bij grote publiek bekend, toen cognac in flessen verkocht werd met etiketten er op. Dan worden ook de merken bekend.
Hoofdstuk 11 gaat over de merken; goede merken die de kwaliteit van cognac garanderen.
Daarna komt de ellende aan bod die veroorzaakt werd door de Phylloxera. Hierdoor raakten de cognacmarkten in chaos (1898-1900); de naam cognac werd alom zeer laatdunkend gebruikt en Cognac werd overal ter wereld nagemaakt.
In de volgende twee hoofdstukken gaat hij in op de rol van de staat (Staatsgarantie en Staatscontrole). Hij beschrijft hoe het Acquit Jaune d’Or zich heeft ontwikkeld en hoe de staat haar controle uitoefent. Hiertoe werden Wetten uitgevaardigd en werd in het buitenland afgedwongen dat Appellations d’Origine werden erkend.
Hoofdstuk 15 is vervolgens een soort lofzang op het natuurproduct Cognac en in hoofdstuk 16 beschrijft hij hoe ook de Adel en de Geestelijkheid zich bezighielden met distilleren. Het lijkt of hij deze twee groepen vooral opvoert om te onderstrepen dat cognac een nobele aangelegenheid betreft.
Het laatste hoofdstuk gaat dan nog in op de stoffen die in cognac zitten (organische zuren, aldehyden etc.) en waarom deze stoffen cognac ook nuttig maken als therapeutisch middel. Het is een verhandeling hoe gezond cognac is.
Het is een werkelijk prachtig boek met een schat aan informatie. Omdat ik het heb vertaald, heb ik het uiteindelijk wel drie of vier keer gelezen, maar ik zou er geen probleem mee hebben om het nog een 5e keer te lezen.
Van de 140, dus het begint ergens op te lijken.